به گزارش الوند _این اثر، نمایشی است متناسب با حال و روحیهٔ جوانان، بالاخص کودکان و نوجوانانی که اسیر و مغلوب فضاهای گاه مخرب مجازی و تلفن‌های هوشمند و رایانه‌ای شده‌اند و چقدر مطلوب است که گروه کارگردانی و نویسندگی این نمایش مسالۀ جامعه را به خوبی دریافته و راوی آن شده‌اند.
سومین روز تابستان ،حول محور روایت‌های پسری جوان به نام «سیاوش» می‌گذرد که با در دست داشتن توپی کهنه و رنگ و رو رفته و به‌جا مانده از دوران کودکی‌اش، متأثر از احساساتی که در آن لحظه بر وی مستولی شده، با استفاده از رجعت یا گذشته‌نمایی (flashback) خاطرات خوش کودکی‌اش را روایت می‌کند. خاطرات کودکی، بازی‌های به‌ظاهر ساده، اما سالم و درعین‌حال گرم و لذت‌بخش، که همگی به نوستالژی خاطرات پیوسته است.
راوی که تنها بازیگر ماست با استفاده از فن بیان قوی و قدرت بدنی خوب و توانایی ایجاد و تغییر چندین لهجه و گویش مختلف به‌جای ۱۶ کاراکتر عروسکی صحبت می‌کند. کاراکترهای نمایشی متشکل از عروسک‌های بسیار کوچکی هستند که هر یک به‌تنهایی نشان‌دهنده و معرف شخصیتی است. در توضیح نمایش «سومین روز تابستان» بازیگری را بر صحنه شاهد هستیم که گاهی در نقش راوی روایت می‌کند، گاهی در نقش‌های مختلف بازی نمایشی از خود ارائه می‌دهد و گاهی همراه با موسیقی آواز می‌خواند، که بی‌شک یادآور هنر فراموش‌شده همچون (پرده‌خوانی یا نقالی) است که البته نه به شکل و شمایل اولیه آن بلکه به شکل مدرن و استفاده از پروجکشن و دوربین، همچنین نمایش عروسکی و استفاده از ماکت کاغذی به‌عنوان آکسسوار نمایش در گوشه‌های صحنه و قرار گرفتن عروسک‌ها در داخل آن، و حرکت و چرخش دوربین در زوایای مختلف ماکت و پخش تصویر بر روی پروجکشن.
نکته‌ای که در این‌گونه نمایش میکروتئاتر حائز اهمیت است استفاده و به‌کارگیری هم‌زمان حرکت و دوربین و ماکت به‌صورت هماهنگ با هم است تا همگی در خدمت به ریتم داستان پیش بروند. ریتم نمایش با استفاده از موسیقی و موضوع گاهی کند و غمگین و گاهی تند و مفرح می‌شود.
میکروتئاتر، این واژهٔ کمتر شناخته‌شده، اما به‌شدت مؤثر در اجرا، تعریف مشخصی ندارد، اما می‌توان این‌گونه بیان کرد که تلفیقی است از چند هنر از قبیل: موسیقی، نمایش عروسکی، پرده‌خوانی (نقالی)، ماکت کاغذی و دوربین و … که همگی با هم در خدمت به پیشبرد نمایش کمک به‌سزایی می‌کنند. با بهره‌گیری از هنر میکروتئاتر و گسترش و ترویج آن در این عرصه می‌توان به بسیاری از مشکلات و فقدان امکانات لازم جهت پرداختن به جزئیات که پیش از این در تئاتر امکان‌پذیر نبود و همچنین منظور نویسنده و کارگردان به‌درستی فهمانده نمی‌شد، جامهٔ عمل پوشاند.
